Mısır sanatı görülmek, sergilenmek istemez ölülerin ahirete hazırlanmasını temele alır. Amacı tanrıları memnun etmek ve soylu ölünün öbür dünyadaki hayatında rahat etmesini sağlamaktır. Resim, kabartma ve heykellerin mezar kapandıktan sonra tasvir edildikleri kişiye dönüşeceklerine inanılır, bu nedenle eşyaları ile birlikte defnedilen kişi günlük hayatından sahnelerle -aile üyeleri ve hizmetçileri ile- mezar duvarlarına resmedilirdi.
Genellikle ilahi varlıkların, kraliyetin veya önde gelenlerin heykelleri yapılırdı ve bunların hayat ile ruh arasında bir kanal oluşturduğuna inanılırdı. Günümüze az sayıda ulaşmış olan ilahi varlıkların tapınma amaçlı heykelleri günlük ritüellerde kullanılır, özel şenliklerde halka açılırdı. Kraliyet ailesine ve asillere ait heykellerin, insanları Tanrılara ulaştıran aracı görevde olduğuna inanılırdı.
Mısırda sanat titiz ve sistemlidir. Bireysel yorumlara, hayal gücüne ya da gözleme dayalı değişiklikler söz konusu bile değildir. Sanatçılar yıllar süren çıraklığın ardından betimlemenin katı kurallarını öğrenerek resim kabarma ve heykelleri oluştururlardı. Eserlerde metodik ve sistematiktir. Şekiller ve biçimler önemsenmese de geometrik düzen ve yerleşimde karmaşık bir denge ve uyum vardır.
Mısırda sanat dinine ve köklü geleneklerine bağlı kaldı ve başladığı gibi devam etti. Tüm zamanlar boyunca sadece bir kez üslup değişikliğine gidildi ki bu da kısa ömürlü olmuştur.
Sanatın
sihirli güçleri vardır.
Fikrin
Özü
Sanatın
faydası ölülereydi.